yeni biri

Bu aralar yeni biriyle tanıştım, Ahmet Arif...

"Gözlerinden öperim canım
                       en çok da burnundan
Gülme ciddi söylüyorum."

feed back

Blog ne hakkında olmalı;

1.  Daha kararımı veremedim..lecorbu gibi; İstanbul'u gezsem eskiz yapsam, adam baba mimar bir bildiği olmalı...

   Bunun için eskiz defteri alındı,kalemler bolca var!

2.Yanı sıra fotoğrafta mı çeksem, eh dedemin Arabistan'dan getirdiği fotoğraf makinesiyle on yaşında başlamıştım  

şıpşakçılığa, sonumun düğün fotoğrafçılığına doğru gidişatı ve maddiyat elimi kolumu bağladı!

   Bunun için, bir daha ki maaştan kumbaraya para atmalı, Nikon D5000 alınmalı beyler.

3. Bir şeyler yazmayı çok isterdim hatta deneme cesaretinde bile bulundum ama beni benden başka kimsenin anlamadığının ayırdına varınca; anlaşılan şairleri ve yazarları daha bolca okumaya başladım...

  Bunun için; yapmış olduğun kitap listesinde yer alan eserler (yavaştan) ve kütüphane için mobilya al(ınmalı)...

       ve............tüm .........bunları yapabilmek için.......biraz erteleme.....ing...65...alana kadar:) 

                                                                                                                                            mayıs 2011

Yukarıda İtalik yazılan paragraf yazmaya karar verdikten sonra,ne hakkında yazmalıyım sorusuna verebildiğim cevap hakkında,2011 yılında ben, kendine geri dönüşler yaşamak iyidir.
Fakat çokça da kendinize dönmeyin, çıkamazsınız, dostane bir tavsiye olarak alın lütfen!

1. İstanbul'da dolandım,eskizde yaptım,ahh gençlik, fakat çok uzun sürmedi,sıkıldım. Ve hayatın koşuşturmacası diyelim buna pek vakit ayırmama müsaade etmedi,bende zorlamadım. Okul iş derken olamadı yani, bundan o kadar dert yandın ki,bırak arkadaşlarını sen bile kendinden sıkıldın!

2. O fotoğraf makinesi alındı beyler! Nikon D5000 değilse de D5100 alındı,daha üst model bile olabilir, anımsayamıyorum. İç mimar patronum ABD den getirdi ve ben bir ay bu makina için çalıştım. Ne günlerdi be!

Ve şu an ofiste askılıkta asılı duruyor,yarışma projesi maket fotoğraflarını çekmek dışında onu kullandığını görmedim. Ha, birde bayramlarda Rize'ye gidince aile fotoğrafları çekmek dışında.

3. Seni senden başka kimse anlamamaya devam ediyor, fakat üzülme şunu anladın ki; dünya da kimseyi hiç-kimse tam anlamıyla anlamıyor. Daha özü, anlaşılmak mucize ve çok kıymetli.
Deep note: Şu an sen kendini dahi anlayamıyorsun, insanlar nasıl anlasın!

Ayrıca,anlaşılan şair ve yazar da yok. Okudukça anladın ki;onlarda anlaşılamamış, daha doğrusu herkes kendince anlamış anladığını. Yazar- metin diyalektiği; metin artık okuyucunun ait olduğu bir şey olmuştur, yazarın anlatmak istediği değil de,okuyanın ne anladığının önemi.... offf anlayın işte!

Kütüphanen için İKEA dan mobilya aldın hatta bir ayağı kırıldı bile ama koli-bandı ile bantladın,hala iş görür.

Ve......................hala..............bir şeyleri yapabilmek için ..............epey erteleme........hakkını kullanıyorsun. İng. 75 aldın, o okula girdin ve derslerini verdin, epey ders verdin,neredeyse doktora yapacak kadar ve TEZ'ini yazmayı hala erteliyorsun. Bu konu can sıkıcı , boşver.

-Yıl 2015 nedir planın?
- Aaaaaa,bilmiyo musun ne yapacağını ,çok ilginç!

“ ATMOSFER”

PETER ZUMTHOR

 Peter Zumthor; ‘Mimari nitelik’ ten bahsedilirken kastedilenin ne olduğu ve bizim için ne anlam ifade ettiği sorusu üzerine sık sık konuşulduğundan bahseder. Bu sorunun cevabının ne olabileceği kendi zihnini de epeyce meşgul ettiğini belirtir. ‘Atmosfer’ metninde zihnini meşgul eden bu sorunun cevabını vermeye çalışır. ‘Nitelikli mimarlığın’ kendisi için ne ifade ettiğini dile getirir. Zumthor’a göre; bir yapı kişide bir etki oluşturuyorsa, içinde bir yerde bir şeylere dokunuyorsa “nitelikli mimari” olarak adlandırılabilir. ( “mange to move me” ) Bu harekete geçiren şey tek kelime ile ‘atmosfer’ olduğunu söyler. Atmosfer; hepimizin tanıdığı, bir şekilde bildiği bir şey, ilk izlenim… İlk defa karşılaştığımız bir kişiye güvenmeme gibi. Binanın güzel olduğunu söylemek için de böyle bir sezi gereklidir.

"Duygusal algılarımızla mekânı -atmosfer- kavrarız, çok çabuk gerçekleşir bu kavrama, hayatta kalmamızı sağlayan dürtü gibi. İçimizden bir şey bize söyler duraksamadan - bir şeyden hoşlanıp hoşlanmadığımızı..."

Bir mekânda bulunuyoruz (mekânla birlikte var oluyoruz) ve sonra o mekândan uzaklaştığımız da, hatıramızda kalanlar, sonradan hissedilenler ile mekânı birebir yaşadığımız, temas halinde bulunduğumuz anda hissedilen arasında fark vardır. Bu farkı oluşturan tüm girdiler, atmosferi yaratan şeylerdir. Bir meydanda ki doğal taş yer kaplaması, karşı dükkândan gelen kahve kokusu, sokaktaki insanların sesleri, gün ışığının keskin ve yumuşak hatları...

Peter Zumthor; mimarisinde- yaptığı binalarda- bu atmosferi oluşturmaya çalışır. "Atmosfer" oluşturmak zanaatla mümkündür. Merak duyma, ilgi, süreç, kullanılan malzeme ve araçlar, bütün girdiler, ortaya çıkarılmaya çalışılan ürünün -işin- bir parçası olarak varlık kazanırlar.

Atmosfer oluşturmak için gerekenleri, dokuz kısa bölümle bize aktarmaya çalışır. 

1.Mimari Varlık (Beden): (the body of architecture)

Malzeme mimarlığın bir parçasıdır. Malzeme, mimarlığın büyük bir gizemi… Mimarinin malzemeyle birlikte mevcüdiyeti.

2.Malzeme Uyumluluğu: (material compatilibility)

Öncelikle malzemeleri zihnimizde bir araya getirir, canlandırır ardından uygulayarak gerçek kılarız. Malzemenin bir araya gelişi, kombinasyonu çok farklı eşsiz seçenekler elde etmemizi sağlayabilir. Malzemelerin bir arda kullanımı, bir aradalıktan doğan çekişme eşsiz bir şey…

3. Mekânın Sesi: (the sound of space)

Farklı malzemeler, farklı sesler yansıtır. Alaçam zemin ve beton zemin üzerinde ayak sesi farklı duyulur. Mutfağın, salonun tüm mekânların ayrı ayrı kendine ait sesleri vardır. Tren istasyonu salonunda duyacağınız kentin sesidir, farklı istasyonlar farklı ketlerin seslerini barındırır.

4. Mekânın Isısı: (the temperature of space)

Her yapının belirli bir sıcaklığının olduğundan bahseder. Bu sıcaklık algısının fiziksel olduğu kadar psikolojik boyutu da vardır. Örneğin, mermer ile kireç taşının ısısı farklıdır ve ya ahşapla çelik farklı ısılara sahiptir. Dokunulduğunda ahşap daha yüksek sıcaklıkta verecektir, ama çelik ahşaba göre daha düşük sıcaklıktadır. Bu iki malzemenin görme ile de sıcaklık farklarının olduğu algılanabilinir, ancak malzemenin nasıl kullanıldığı da bu algıyı çok fazla etkileyebilir.

5. Kuşatan Nesneler: (surrounding objects)

Çevremizi kuşatan güzel detayların varlığı.

6. Sakinlik ve Cazibe Arasındalık : (between composure and seduction)

Mimarlık mekânsal olduğu kadar, dünyevi (geçici) bir sanattır. Mimari mekân kullanıcısını içine almalı zamandan koparmalı, bir süre bu zamansızlığı size sağlarken, diğer yandan tetikleyici olmalı, farklılılara doğru sürüklemeli. Sakinlik ve cazibe arasında gitgeller oluşturabilmelidir.

7. İçerisi ve Dışarı Arasındaki Gerilim : (tension between interior and exterior)

Pencereden bakan kişinin sokağı algılaması ile sokakta yürürken penceredeki kırmızılı kadını gören kişinin algısı. İçeride - dışarıda olma durumu ve bu iki farklı mekânsallığın yarattığı ilişki…

8. Samimiyet Seviyeleri: (levels of intimacy)

Samimiyetten kastedilen ölçektir. Palladio villalarının anıtsallığı karşısında, içerisinin o kadar ezici olmaması, ölçek farkının getirdiği samimiyetten kaynaklanıyor denilebilir.

9. Nesnelerin Sahip olduğu Işık: (the light on things)

Gerçek ışık, mekânın sahip olduğu gölgeler. Işık ve ışıksızlık, şeylerin üzerine düşen ışık ve ışığın yarattığı farklı hissiyattan bahsedildiğini söylemek yerinde olacaktır.

Zumthor, bina yaparken dikkat ettiği şeyleri dokuz maddede toplar ve kendi için öneminin altını çizer. Bir nitelik arayışı ve bu nitelik arayışına kendince anlamlı olan bir cevap üretir. Bu yaklaşımın kendi mimarisiyle ilgili olduğunu ve kişisel bir hissiyattan bahsettiğini çokça belirtmek ister.

Yapı yapmanın -mimarinin- dünyevi bir boyutunun olduğu gerçekliğini göz ardı etmeyen tutumu takdir edilmeli, ayrıca bu dünyevi –dokunabilinen- gerçekliğin birçok katmanının var olduğunu da gösterir. Mekânsal bir sorun olarak görülen mimarlığın, unutulan fiziki mevcudiyeti üzerine anlamlı (dokunaklı) bir parantez açar. Kendi adıma, böyle bir katkı sağladığını rahatlıkla söyleyebilirim. 

Maçka

a story of red couch

soluk kırmızı kanepe hikayesi

Üsküdar meydan da belediyenin arkasında yer alan ikinci el satış dükkanlarından birinde,
solgun kirli ve üst üste duran kanepelerden biriydim...
Geçmişimi tam hatırlayamıyordum, bu son taşınma sırasında küçük bir hafıza kaybı yaşamıştım.
küçük derken öncesi yok.

Biri sarışın yeşil gözlü diğeri orta boylu zayıf esmer, iki kız beni gördü ve yaşamlarına dahil etmeye karar verdiler. bu hikaye burada başlıyor.

İstanbula geleli bir yıldan fazla çalışmaya başlayalı 6 aydan fazla olmuştu. Yaşadığım mekanın ev olabilmesi için çokça emek sarfetmiştim fakat henüz azami gereklilikleri sağlayamamıştım.Yanlız yaşamak bir çok zorlukla beraber panik atağı da beraberinde getirmişti. Anımsarım işte o kadar çok yoruluyordum ki ilk zamanlar eve gelip yemek yiyecek enerjiyi kendimde bulamadığım zamanlar olurdu. Yatağa üzerime dökmeden uzanır ve uyuya kalırdım. Bu sefil halime üzülür ahlanır,zaman zaman da gözlerim dolardı. Yalnızlık o zaman ağır gelmeye başlamıştı.ağır gelmesede hissettirmeye başladı hüzünlü yanını.

Arkadaşlarımın da önerisi ile ve arkadaşı edinmeye karar verdim, tek tabanca yaşamak ta keyifliydi fakat hem geçim sağlamak hemde mutfakta kendinle konuşmak sağlıksız bir tablo çiziyordu.
Evet hiç tanışmadığım birini ev arkadaşı olarak kabul etmem bu zamnalara denk geldi.
eve birkaç sey almak gerekti,ev rakadaşımla alış verişe çıktık. ikinci el pazarına...
İşte orda kırmızı koltukla karşılaştım,ben bu kıltuğu alacağım dedim. çocukkuende kırmızı severdim öyle ki,bizim köyün bir kırmızı renkli dolmuşu vardı her sabah 6.00 da sabah servisini yapardı.ben o kırmızı arabanın vadiden yukarı çıkışını izlemek için sabah erkenden uyanır,önce evimizin olduğu tepenin diğer ucuna ve sonra diğer ucuna koşuşturarak kırmızı arabayı görebildiğim kadar uzun seyretmeye çalışırdım. Sabah rutininm haline gelmişti.anımsıyorum,kırmızı rugan papuçlarımla...

otuz metrekare salonda sadece kırmızı bir kanepe çok iğreti olmuştu. ne yaslanacak bir arka duvar bulabilmişti,ne yanında yöresinde arkadaşlık edecek bir sehpa. öylece günlerce mekanda yüzü verdim,huzursuzca..
kimsenin sevebileceği bir özelliğim yoktu fotoğraflarda fonda iyi çıkmaktan başka,yaylarım gevşemiş,süngerim zaman aşımına uğramış,misafirlerimin otururken rahatsız olduğu,soluk bir varolmaydı benimkisi.