kitap cümlesi gibi,
öznesi yüklemi yerinde olan cümleler kuranlara,
haykırmak istiyorum..
samimiyetsizsiniz...
kurallı cümlelerinizle
ve belli durumların belirli kalıplarını içeren ifadelerinizle
bir tümsünüz,
kifayetsiz!

Bak bana!
Öyle içimden geçen çenemde ki, kalıplardan bağımsız,özgür.
Bu hayATta bir gıdım içtenlik bulamayacak mıyım?
Derli toplu cümleleriniz ve siz, uzakkalın!
Uzakkalın!

*Biraz abartmış olabilirim ama derli toplu ve özenli cümlelerin samimiyetsizliğini yeni farkettim. Kentli olmanın koşulu kalıplar, normlara uygun yaşayışlar belkide..
Belkide çok haklılar kendilerince ve çok doğrular toplumca..
Ama beni incitiyorlar,
Allahım incinecek ne çok şey bulabiliyorum bu hayatta.
Belki şımarıklık bilemiyorum,
yaşamanın bin bir halini deniyorum,
yaşamanın anlamını irdeliyorum,
nedense bir yer bulamıyorum kendime ve anlam.
Ve bu melankolik ruh, benden şiirsel bir yaratı doğurtmayacak, bir yerde sanatsal bir ifadeye dönüşecek potansiyele de sahip değil.
En olası olan;
bu ruhun, içimi ve uykularımı kemirecek olması.. ve bu çok anlamsız ve bir o kadar da çaresiz.
On yaşından beri günlükler yazarım,bugün ile başlayan :) O, başka bir hikayenin konusu...