dün gece iftarı arkadaşlarda yaptıktan sonra eve geçeyim dedim,
yürüyeyim dolmuş nasıl olsa gelir dedim,
gelmedi.
buna üzülecek değilim
karnım tok,hava mis,
kulaklığımı taktım mı aryalar çalıyorum bir yandan ,
yol üstündeki sitenin güvenlikçisinden ateş istedim,
akşam otlandığım iki dal sigaranın birini yaktım birini zulaladım,
tın tın yürümeye devam ettim.
öyle bir atmosfer ki
huzur desen yanı başımda benle o da tın tın yürümekte.
ne olduysa oldu gözlerim doldu.
aklıma ne geldiyse
muhüm olan yalnızlıktır dedim,
"sonra insan yalnız olmaz olsa olsa tek kalır" dedim,
geri ittim gözyaşlarını göz pınarlarından.
sigaranın izmaritini ayağımla söndürdüm,çöpe attım,
önümde beliren yokuşu tırmanmaya başladım tın tın.
soluma baktım tanıdık aradım,
tanıdık mekanların etrafından yürüyordum ondan olsa gerek.
vazgeçtim,tekrar yürüdüm tın tın.
teraviden çıkan insanlarla karşılaştım,
gülümsedim yola devam ettim tın tın.
yol da karo as bir iskambil kağıdı buldum,
işaret olarak değerlendirdim,
aldım kartı beraber yürüdük tın tın.
biri kalbini 45 derece eğimli yolun kenarındaki banka bırakmış,
gülümsedim aldım sahiplendim,
o kalple yürüdük tın tın.
eve vardım ve ben o kalbi unuttum.
işaretleri umursamadım
olmaması gerekene bir gülümseme yolladım,
ve yine kendime verdiğim tüm sözlere...
