Kendileri ile tanışalı çok uzun zaman olmadı.
Kendilerini önceleri çok sevdim, biraz hoyrat buldum ama samimiyetini sevdim..
Kendileri ile tanışmama vesile olan kişiden bi soğudum,haz etmedim bişey oldu,
sonrasında Ahmet Arif'i sevemez oldum.
Sanki değersiz birinin onu sevmesi onun değerini indirgermiş gibi..
Hafıza ile ilgili sanırım.
Anılarla şehirlerin sevimsizleşmesi,şairlerin çirkinleşmesi,bayağılaşması gibi.
Funda Arar tanıştırmadı tabii:) Onun bi günahı yok!
Elimde yer alan kitabı kuzenime hediye ettim,
böylece kitap paylaşabilmenin ve Ahmed Arif'ten kurtulmanın güzel bir yolunu bulmuştum.
Yıl geçmedi,gittim tekrar satın aldım"Hasretinle Prangalar Eskittim" Kadiköy Mefisto'dan..
Gün oldu devran döndü,anılar silindi :)
Ahmed Arif'e olan sıcaklığım geri döndü,belki
şu yorumdandır,ne dersiniz?
Çok sıkılmıştım,birşeyleri düşünmemek ve başka birşeylere odaklanma meselesi yüzünden,
küçük bir iç dökme ferahlattı ,iyi geldi.
o zaman bir kaç satır yazalım Ahmet Arif'ten;
"Dünya mışıl mışıl,
Uykular derin.."
"Kavuşmak ilmindeyiz bütün fasıllar.."
"Dumanlı havayı kurt sevsin,
Asfalttan yürüsün Aralık,
Sevmem netameli aydır."
"Şafakları ben balığa çıkarım,
Akan akmayan sularda
Benim, bütün tezgahlarda paydosa giden
Bir bahar akşamı dünyada."
Iştahımı kesen durumları sevmeyi,keyfini çıkarmayı öğreneceğim,öğreniyorum...
Korkmanın çok da bir anlamı yokmuş.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder