Umut

Çok çok ama çok sevdiğim kalpler var.
Küçücük bir ifadeleri dünyama anlam katan,şahane insanlara ait dolu kalpler.
Kendime güvenimin azaldığında, sıkıca tutunduğum umutlar, iyimserlikler silikleştiğinde bir anda beliri veriyorlar.

Umutsuz olmak da nedir?
İnsan diye bilinen kalpler neden bir ışık bulamaz dünya denen cennette..
Bilen beri gelsin, bir yol göstersin lütfen!

İşte bu yalnızlık, yanlışlık cehenneminde yitip gideceğim. Oğuz Ataylara ,Turgut Uyarlara tahammülsüzleşerek.. Edebi kitapları çöpe atma suretiyle kaçış arayacağım. Onca yıldır okumaya çalıştığım romanı-"Tutunamayanlar"-,okumaya başladığım bilmem kaçıncı kez,içimi kemiren sızıya son vermek için,kitaplığımda bahar temizliği yapmam gerekti. Ve gerçekten 2009 yılından bu yana o kitabı okumaya çalışmaktan yıldım. Ruh halimin bir gün düzeleceğini ummaktan da..

İnsan denen varlığın ayarlanabilir, vakti gelen bir makine olmadığını kavradığımda bir şeyler değişmeliydi.
Değişmedi..

Bilinç denen zillete de ayrı bir kinim var..
O başka bir konu zamanı geldiğinde irdelenecek.

Sen sen ol yarattığın kulları öyle başıboş koyma! Sen ki bilinmek isteyensin bizi bilinmeyenlerden eyleme!
Acizsek aczimize kulak ver!
'Ellerimizi bırakma ' ve 'umut tüm gümbürtüsüyle gelsin' kalpler his bulsun!
Amin!